Saigon

Donderdagochtend stappen we na een pittige reis uit het vliegtuig, rechtstreeks de drukte van Vietnam in. Onze reis start in Saigon, of Ho Chi Minh City. We lopen de aankomsthal van het vliegveld uit, de drukkende warmte tegemoet. Heerlijk! Het liefst zou ik meteen mijn lange mouwen en m'n zware tassen lozen, om even te genieten van de geuren en kleuren die op me af komen. Daar is voorlopig nog geen tijd voor. Buiten staan duizenden Vietnamezen met naambordjes. Heel even ervaar ik een soort rode loper-moment. Al die mensen die naar me kijken, sommige zwaaien. Terugzwaaien zat er niet in, ik kwam al handen tekort om mijn bagage mee te sleuren. Ze zullen wel denken, wat onbeleefde buitenlander. Tsja, sorry...
We vinden onze reisgenoten. Binnen 5 minuten schud ik 18 handen en doe ik een poging om alle bijbehorende namen te onthouden. Ik kan verklappen dat ik nu, 3 dagen verder, nog steeds niet weet hoe iedereen heet. Margriet, de naam van de reisleidster, leek me de meest verstandige om te onthouden. En inmiddels hebben we een klein clubje met gezellige mensen binnen de reisgroep waarmee we her en der optrekken. En ook hen kan ik met een naam aanspreken. Helemaal prima dus.
Jeroen, Helen en ik hadden het donderdag al helemaal uitgestippeld. Als we in het hotel aankomen, ff douchen, ff uurtje slapen (we hadden een nachtje overgeslagen door de reis en het tijdverschil). En als we weer een beetje bijgekomen zijn, ploffen we neer bij het zwembad met een drankje. Zo, was dat even een onhaalbaar plan.
Margriet vertelt ons onderweg naar het hotel dat we vanmiddag een cyclotocht gaan doen. Wat inhoudt dat een Vietnamees zich het leplazarus fietst op een soort bakfiets. En je kunt wel raden waar wij luie toeristen zich bevonden. Juist, in de bak. Ik vond het een beetje sneu voor die mannen, maar er werd me verzekerd dat ze dit prima vinden, blij zijn dat ze werk hebben en er ook nog best leuk voor betaald worden. Vooruit maar...

Allejezus wat een ervaring! Als je in Saigon de weg op gaat, is het eerste dat opvalt de grote hoeveelheid scooters. Er is niet genoeg plek op de weg als iedereen zich per auto zou vervoeren. Overigens kunnen veel Vietnamezen zich ook geen auto veroorloven. Maar stel je voor, honderden scooters, auto's, fietsers. Verkeerslichten doen het hier wel, maar niemand trekt zich hier iets van aan. Al het verkeer krioelt door elkaar. En door te toeteren voorkomen de auto's dat de scooters en fietsers onder hun wielen belanden. Ofzoiets. Hoe de ongeschreven regels werken weet ik nog steeds niet, maar we hebben de cyclotocht overleefd. Met samengeknepen billetjes en wat zweetdruppels op het voorhoofd, dat wel. Je krijgt er in de loop van de rit wel wat meer vertrouwen in. En op andere momenten doe je gewoon even je ogen dicht. Voila, werkt prima. We bezoeken tijdens de fietstocht twee Chinese tempels en een markt. In de tempels zijn Chinezen vooral druk met het branden van wierook, bidden en het eren van overleden. De bezoekjes aan de tempels waren vrij kort. Je kunt er gewoon niet heel lang binnen blijven zonder dat de tranen over je wangen lopen door de sterke wierookwalmen .
Het laatste stukje cyclotocht werd best gevaarlijk. Niet eens zozeer door het verkeer. Ik was zo moe (inmiddels rond de 30 uur wakker), dat ik in mijn bakfietsbak begon te knikkebollen. Ik kon m'n ogen gewoon niet meer openhouden. Flinke uitdaging om niet uit het bakje te vallen. Maar ook dat kwam goed.
We worden gedropt door de fietserts in de backpackwijk van Saigon. Drukte overal. Eettentjes, winkels, toeristen, locals. Uiteindelijk belanden we ergens in een straatje achteraf voor een Vietnamese loempia en een stuk pizza. Om 19.00 uur zijn we in het hotel. Een lange diepe slaap volgt. We zijn kapót. Maar onze eerste dag vietnam was een geweldige. Eentje om over naar huis te schrijven zeg maar. Bij dezen.

Vrijdag begint onze tweede dag in Saigon op een onfatsoenlijk tijdstip. 6.45 uur vertrekken we richting Cu Chi, de tunnels van de Vietcong. Met de bus door dat debiel drukke verkeer met duizenden scooters. Briljant.
Liem, onze Vietnamese gids vertelt over de geschiedenis, de oorlogen, Ho Chi Minh en hoe de Vietcong zich verzette en kon vechten door in een tunnelstelsel onder de grond te leven. Ondenkbaar. We zijn de tunnels in geweest. Bedompte lucht, donker en heet. Blij dat ik 10 minuten later weer vrijuit kon ademen. Je zal er je leven moeten slijten...

Onderweg naar een lunchplek waar we een heerlijk Vietnamees maal kregen, bezoeken we nog een bijzondere tempel, die zeker niet zou misstaan in het sprookjesbos van de efteling. Hier komen een aantal verschillende geloven bij elkaar en vieren het leven. Ofzo. Vreedzaam en gelukkig. Zo kan het dus ook. Prachtig.
We rijden terug naar de stad. Hoe ik ook m'n best doe om alles wat ik om me heen zie in me op te nemen, mijn hoofd werkt even niet mee. Ik stort in een slaap om vlakbij het hotel weer te ontwaken.
De avond brengen we weer door in de backpackerswijk waar we lekker Vietnamees hebben gegeten. Prima keuken hier. Loempia's, gebakken rijst, garnalen, lekkere groenten, het smaakt allemaal erg goed. De wandeling door de drukke stad om weer bij het hotel te komen doet me beseffen dat we echt op vakantie zijn. Sinds aankomst hebben we niet echt tijd gehad om er even bij stil te staan. Maar wat een andere wereld is Azië. Geweldig.

Nu is het zaterdag. Zit ik achterin de bus op mijn telefoon een verhaal te tikken.
We zijn onderweg naar de Mekong Delta, lekker varen vandaag.
Een stuk in een grote boot, lekker windje. Vooral leuk was een vaartochtje in een kleinere boot. Een Vietnamese schipper vaart ons door een prachtig rustig stuk met palm- en kokosbomen. Midden in de Mekong Delta eten we weer een goede Vietnamese lunch.
Na het varen bezoeken we nog een Chinese pagode. Metershoge boeddha's worden vereerd voor een goede toekomst.
Einde van de middag gaan we met een deel van de groep richting het Hard Rock café. Weinig muziek vanavond helaas. Wél de finalewedstrijd Vietnam - Oezbekistan. En ondanks dat Vietnam tweede werd en dus de wedstrijd verloor, is het één groot feest in de stad. Weer eens een andere ervaring dan dat in Rotterdam meestal relletjes uitbreken en bushokjes worden gesloopt.
Morgen verlaten we Saigon en gaan we richting Nha Trang. De WiFi is niet zo best hier, maar wie weet over een paar dagen weer een update. Tam bjet (tot ziens)!

PS. Ik had de foto's tussen de tekst willen plakken, maar dat lijkt alleen te gaan op een desktop. En die is bezet in het hotel... Kijk dus zelf de foto's erbij. Nog niet allemaal juist getagd, dus succes 😉
En ik krijg de filmpjes er ook niet op, jammer....