Hoi An, Hué en de nachttrein naar Hanoi

Reisboekjes, onze tourguide en mensen die al in Vietnam zijn geweest, hadden ons al gewaarschuwd; Hoi An is een stadje om verliefd op te worden. En verdomd, wat is het leuk! Sfeervol vooral. Gezellig. Veel invloed van de Fransen in de bouwstijl van huizen. En een belangrijke sfeermaker: het stadje hangt vol met lampionnen. Niet een paar. Nee, duizenden. Vooral 's avonds waan je je in een prachtig verlichte sprookjesstad.
Woensdagavond gaan we het centrum in. Mooie, kleine straatjes, heel gemoedelijk allemaal. Verkeer mag in veel van de straatjes niet rijden. Fijn om eens niet constant om te hoeven kijken of je niet overhoop wordt gereden door auto's of scooters. Bijkomend voordeel is dat je gewoon al lopend door de straatjes een gesprek kunt voeren. Geen non stop getoeter in je oren. Hoi An geeft in dat opzicht een volledig andere beleving dan de steden die we tot nu toe hebben bezocht. Ik voel me er meteen op m'n gemak en heel welkom.
Niet te missen is de bedrijvigheid op straat. Van veel huizen in de kleine straatjes heeft de begane grond geen woonbestemming meer. Het zijn winkels. Tientallen op een rij. Kleermakers, lederwinkels, souvenirshops, eethuisjes, koffiebrouwerijtjes, lampionwinkels. En bij iedere winkel staan Vietnamezen die je iets willen verkopen. Allemaal hebben ze hun eigen aanpak om hun waar aan je te slijten. En hap je niet toe, dan wensen ze je een fijne dag en proberen het bij iemand anders. Respectvol en vriendelijk.

Hoi An staat bekend om de goede kleermakers, die in no time alles maken wat je maar wil. Maatpakken, jurken, broeken. Gewoon echt alles. We vragen twee tailorshops wat het kost om een paar bloezen te maken. Omdat we nog geen idee hebben van de prijs (en kwaliteit) lijkt alles al gauw duur voor deze krenterige Nederlanders. Dus we taaien af, lopen nog wat en gaan een hapje eten. Morgen zien we wel weer verder.

Donderdag besteden we een hele dag in Hoi An. Alsnog vinden we een tailor waar we een berg kleding laten maken. We kiezen stoffen uit, bespreken de modellen en worden van top tot teen opgemeten. Zonder te weten wat we ervan kunnen verwachten spreken we af dat we einde van de middag terugkomen om te passen.
Een bakkie koffie doen we bij een brouwerijtje waar de meest heerlijke koffiegeuren ons naar binnen lokken. En we gaan richting de rivier om ons naar Pottery Village te laten varen. Dat stelde niet zo veel voor, maar het boottochtje was lekker. Wij hadden bedacht dat we hardwerkende pottenbakkers het meest prachtige lokale keramiek zouden zien maken en vol inspiratie weer zouden vertrekken. Nou, dat was het niet. Enkele mensen zaten met een bonkie klei wat beeldjes te boetseren voor hun deur. Maar vooral probeerden ze ons naar binnen te halen om iets te kopen. Dat hebben we dan maar gedaan. Bij één vriendelijke mevrouw mochten we zelf een potje draaien. Vooruit maar.

Hongerig stapten we weer van de boot af in het centrum. Tijd voor een mooie lunchplek en een lekker broodje. Om vervolgens vol goede energie te shoppen. Ik had mijn zinnen gezet op een leren rugtas. Het kostte wat moeite om het juiste model in de juiste kleur te krijgen, maar deze missie is geslaagd.
Verder shoppen we hele winkels leeg aan lampionnen, koelkastmagneten en andere leuke troep 😊 En ineens is het 16.00 uur, tijd om kleding te passen. We zijn onder de indruk van wat de tailors in een paar uur tijd hebben gemaakt. De kwaliteit is boven verwachting goed.

Moe maar voldaan hobbelen we met volle tassen terug naar het hotel.
Even een drankje bij het zwembad en om de hoek bij het hotel eten we wat. Het was een lange, leuke dag.

De volgende ochtend fietsen we door Hoi An. Het centrum slaan we over, rijstvelden en wijken van de locals crossen we wel doorheen. Superleuk!
We halen lekkere broodjes bij de bakker en verlaten dit pittoreske stadje.

Onderweg richting Hué bezoeken we de Marble Mountains. Een gebergte waar pagodes in de bergen zijn gemaakt. En grotten vol altaars en boeddhabeelden. Een flinke klim omhoog brengt ons bij de meest waanzinnige kunstwerken, ik heb er eigenlijk geen ander woord voor. Kijk zeker even deze foto's van de Marble Mountains, echt indrukwekkend.

We steken vervolgens een grote bergpas over. Waar het aan de kant waar we vandaan kwamen nog aardig weer was, treffen we aan de andere kant van de berg hoosbuien. Hmmm... We gaan zien hoe het weer de laatste dagen van onze vakantie is. We zitten nu dus in Hué, zo'n beetje halverwege Vietnam. En we reizen morgen met de nachttrein nog kilometers noordelijker. Dat kan zomaar meer kou en meer regen betekenen. We gaan het meemaken.

Vanavond gaan we voor een pizza drie straatjes bij ons superdeluxe hotel vandaan. In de stromende zeikregen. En het is koud! De pizza smaakt echt prima. Maar op het moment dat we een rat op anderhalve meter van ons tafeltje voorbij zien schieten, keert m'n maag toch wel een beetje om. Ik moest even drie keer kijken. Zag ik dat nou goed? En ja hoor, de rat neemt ook nog even dezelfde weg terug. Terug naar z'n vriendjes. We hebben er drie gespot. Toch de pizza maar opgegeten - je moet wat 😉- om weer in de stromende regen terug te gaan naar het hotel. Onderweg nog even poncho's gescoord, want voor morgen is de weersvoorspelling niet heel veel beter...

Ondanks een lange warme douche heb ik het koud. Alsof ik het nooit meer warm ga krijgen. Als ik 's morgens wakker word, ben ik weer een beetje bijgekomen. Een blik naar buiten op het nog steeds grauwe weer zorgt ervoor dat m'n zin in de dag verdwijnt. We doen een toertje in de ochtend met wat hoogtepunten van Hué. We zien wat hardwerkende dametjes de welbekende kegelhoedjes maken. En wierook. Een bezoek aan een pracht-en-praal grafmonument van de 12e koning van Vietnam, Khai Dinh, is het enige dat ik écht mooi vind vandaag. Wauwie, wat een overdadigheid en kleur! Voor de rest vind ik het allemaal niet zo boeiend, en lijkt het grauwe weer meer invloed te hebben op m'n humeur dan ik had gehoopt. Een bezoekje aan de Citadel (verboden stad) sla ik zelfs helemaal over. Ik ga voor een uitgebreide koffiepauze.

Een lekker warm pho'tje (spreek uit als feu) -een gevulde soep- bij het Mandarin café en er verschijnt weer een lach op mijn gezicht. Misschien komt het door de mooie foto's die de eigenaar van het café in de loop van de jaren heeft gemaakt van zijn land. Ze hangen uitvergroot door heel zijn café, prachtig!

Einde middag vertrekken we vanaf station Hué met de nachttrein richting Hanoi. 688 km, zo'n 12 uur treinen. We hebben een hele fatsoenlijke slaapcoupé, met wat harde bedjes. Maar goed, je kan niet alles hebben.
De dames maken de heren nog even volledig in met een potje klaverjassen, we eten een broodje en kruipen in ons hobbelige bedje. Een nacht van veel korte slaapjes volgt. Maar het gehobbel in bed is al rustgevend op zich. Half 5 stappen we uit op Station Hanoi.

Inmiddels is het onze laatste dag. Morgenmiddag stappen we op het vliegtuig. We hebben vannacht geslapen op een boot in Halong Bay. Ik heb pas tijd voor het laatste verslag en uploaden van de foto's als we thuis zijn. Maar als je m'n foto's van Halong Bay ziet, wil je er op een dag ook heen! Nog een kleine 24 uur Vietnam te gaan. Over een dag of twee het laatste verhaal en de foto's van de laatste drie dagen. Voor nu: Sin Chow!